بررسی ارتباط کمردرد با عوامل روانی- اجتماعی و استرس های روانشناختی شغلی در پرستاران بیمارستان های شهر آمل

مقدمه: پرستاران به­عنوان یک گروه پرخطر برای ابتلا به کمردرد شغلی شناخته شده­اند. این پژوهش به­منظور تعیین ارتباط کمردرد با عوامل روانی- اجتماعی و استرس­های روانشناختی شغلی در پرستاران بیمارستان­های شهر آمل انجام شد. مواد و روش­ها: در این مطالعه تحلیلی 400 نفر از پرستاران شاغل در بیمارستان­های شهر آمل پرسش­نامه­ای شامل 3 قسمت اطلاعات دموگرافیک، استرس­های روانی- اجتماعی مرتبط با کار و استرس­های روانشناختی مرتبط با کار را تکمیل نمودند . نتایج به­صورت نسبت شانس خام و تطبیق شده و فاصله اطمینان 95% بیان گردید. نتایج: 324 نفر (81%) پرستاران شرکت­کننده طی یک سال گذشته حداقل یک بار کمردرد را تجربه کرده­اند. میانگین سنی شرکت­کنندگان 2/6+ 4/32 سال، میانگین قد 7/8+7/166 سانتی­متر و میانگین وزن 8/9+7/67 کیلوگرم بود. از میان مشخصات فردی زن بودن (8/2 or= )، انجام ورزش منظم (4/0 or= )، افزایش قد به ازای هر سانتی­متر (06/1 or= ) و افزایش وزن به ازای هرکیلوگرم (04/1 or= ) ارتباط معناداری با کمردرد نشان دادند. از میان عوامل روانی- اجتماعی مرتبط با کار مشاهده شد به ازای هر یک درجه افزایش در شدت نارضایتی ارتباط با همکاران احتمال بروز کمردرد 80% بیش­تر می­شود و از میان عوامل استرس­زای شغلی به ازای هر یک درجه افزایش در طیف (همیشه، بیش­تر اوقات، بعضی وقت­ها، هرگز) عجله در کار احتمال بروز کمردرد 40% کم­تر می­شود. نتیجه­گیری: کمردرد یکی از جدی­ترین مشکلات شغل پرستاری می­باشد که با استرس­های روانشناختی محیط کار در ارتباط است. بنابراین تعدیل و اصلاح محیط روانی- اجتماعی بیمارستان و آموزش تکنیک­های کاهش استرس به­منظور پیشگیری یا کاهش عوارض ناشی از کمردرد ضروری به­نظر می­رسد